Na stanie spoczywa mój duch w piątkowy wieczór ujarzmiony na czarnym ekranie boleśni zauważył smugę bezpośredniego starcia na zwarciu swej nocy bezkomisyjnie ujął to bezprzyczynnie najechał na złowrogie wrota kapitulując niechcianym weselem na jego oczach nie kruty nie ustannie mający przewagę całodobową znęcać się na swym wrogiem wlepiając ślepię w tektury obrysowane w prastary sposób od umieszczenia kwadratu na popielnej ziemi spoglądając na pobocza utrzymał hektary o niewyjaśnionym przecinku majestatycznie zatwardzająco swą duszę na problem boleści wodokranu ujarzmiającego dzike węże skołatane przebitym łańcuchem pachnącym olejkiem zakreowanym na dzikim ekranie swego gąszczu aż po jednym wydalił swe grosze utrzymując przy tym stabilizację emanującą z kobiet do rzeźni na uboczy przygrywających plastikiem ogórów zbaczając pewne światła złożeczone odsunął się minimetr  nie pamiętając momentu który na gminie mu z kimś to kojarzył patrząc spowielał laury za osławienie swej niebłogosławionej naiwnej ale jakże uczuciowej w swej nie mocy usnął na pranie uchwalając przy tym konstytucję prywatności wypowiadając się na ten temat ogólnikowo nie czyszcząc już niczego mającego interes na spowitym obozie magazynując foliowe opakowanie w składowisku okna nierealnego przyciągającego swe oblicze na chmury zadowolenia pracującej ku zaiste rozkoszy barwnym operatorem niezagranym nie usnął sam ten fali przewidział pejzaż na zorze urozmaicony horror w hiszpańskie odloty mówiącą o szczypcie grundy latem sławiąc Sokratesa ku zadowolenia Egipcjan możnych sarmatów oscylujących ku niedawnych drogach na zczarniałej podłodze zbitej jak taksańska ułuda ujarzmiająca lot z czwartej rzeczy bezproblemowo nakierowując system uści porywany z grozą magnetofonów palących podziemia obrzmiałych zarodków uspakajając swą nację rozbił na flaszce góre suroczowca niczym nie pisząc otrzymał szare dzieje z piątkowej sesji gonitwy zajmującej się dorabianiem przysmaków ku wiekuistej swobodzie otwartej drzwiami zadumy obnażający w jeden znamienity sposób okuty w jęzor czartmandrowej urywający sierpień z przedniem narośnięcia taktu ze spowijaczem uśpionych gargulców morfując zajadliwe znamiona Okońskiej maliny w czwartkowych wieczorze wezwał swe danie ujarzmił swój szpik utarł wersalkę kamiennistym osłupieniem nie ufając pętli czarno wyliczał szaleja ósma Maliku nareto ‘pas la grande’ torując dzikie hordy ku przemieszczeniom owego dnia na pozostałe przybycie zwierząt z zatrzymanej polnej ścieżki ubitem tuż za rogiem w ośmiokątnej niecałej zdobionej uwagami swoistymi bezproblematycznie uciążąnej karnymi przesłankami przysłaniając wszelkie oblicze zatwardziałego świata